Opowiadanie 25 by Ola xD

Opowiadanie 25

Gdy Patricia przebywała z Eddiem w jego pokoju, nagle ktoś pociągnął za klamkę. Na szczęście była to Trudy.

-Chcecie coś do jedzenia? – zapytała

-Nie

-Tak – odpowiedział w tym samym momencie blondyn

-Nie, wcale nie – kłóciła się Williamson

-Nie słuchaj jej Trudy, jest zmęczona po podróży i nie wie co gada, zrobisz nam naleśniki?

-Oczywiście – powiedziała wychodząc z pokoju

-Idiota – powiedziała rudowłosa

-Pokłóciłbym się z tobą, ale szkoda mi czasu na marne odzywki

-Mówiłam ci kiedyś, że jesteś kretynem?

-A ja, że uratowałem ci życie narażając swoje i powinnaś być dla mnie MIŁA? – powiedział akcentując ostatnie słowo

-Możliwe – odpowiedziała cicho

-Joy! – zawołał Fabian, gdy zobaczył ją na schodach – możemy porozmawiać?

-Jasne, a o czym?

-Może pójdziemy do salonu, jest to dość delikatna sprawa

-Ok, ale.. coś się stało? – powiedziała brunetka siadając na kanapie

-Mogłabyś mi powiedzieć wszystko co wiesz na temat rodziny Patrici?

-Czemu cię tak zabrało na Patricię? Zakochałeś się w niej?

-Wiesz.. ona jest moją przyjaciółką, a teraz zastanawiam się, dlaczego była.. – przerwał Fabian. Co miał powiedzieć? Zastanawiam się, dlaczego była zamknięta w jakieś szopie przez zgraję mafii?

-Dlaczego była w wakacje dostępna, a teraz nie ma z nią żadnego kontaktu – wymyślił szybko chłopak

-Nie wiem wiele, Patricia nie lubiła i nie chciała o tym mówić, a ja nie naciskałam. Wiem jedynie o Piper. A jej rodzice czasami wyjeżdżali i zazwyczaj wtedy nocowała u mnie.

-I tyle?

-Chyba tak

-Ok, dzięki

Z perspektywy Eddiego

Do naszego pokoju weszła Trudy z tacą jedzenia. Postarała się, nie ma do tego wątpliwości. Były tam dwie porcje naleśników z serem polane czekoladą, a obok truskawki z bitą śmietaną. Miałem ochotę je wszystkie zjeść i rozkoszy się tą nutką…

-Będziesz się teraz na to gapił? – zapytała Gaduła. Czy ona naprawdę nie może być troszkę milsza?

-A co? Nie pozwalasz mi? Będę robił to na co mam ochotę – powiedziałem. Ona za to westchnęła i usiadła na moim łóżku. Wyglądała tak pięknie. Tym bardziej w tej za dużej bluzce. No bo oczywiście jest moja. Podszedłem i usiadłem obok niej.

-Masz – powiedziałem podkładając jej tacę pod twarz

-Nie chcę – odpowiedziała z pogardą

-Zjedź coś, mówię ci

-Nie mam ochoty – czy ona zawsze musi być taka… wkurzająca i zarazem słodka?

-Odwodnisz się i będziemy musieli dzwonić po pogotowie

-Przynajmniej mnie zabiorą i nie będę musiała oglądać twojej gęby

-No wiesz co? – powiedziałem łapiąc się za policzki

-Jaki skromny.. – odparła

-Twoje ulubione – próbowałem ją skusić do zjedzenia czegoś

-Skąd to możesz wiedzieć? – spytała zdziwiona

-Wiem o tobie dużo rzeczy

-Coś mi się nie wydaje

Naszą pogawędkę przerwał Fabian, który wszedł do pokoju i  usiadł na swoim łóżku

-Znów się kłócicie? – zapytał – Żadna nowość. Ale przynajmniej się nie miziacie

-Proszę cię, ja z nim? – zaśmiała się Patricia

-Oo nie wiedziałem, że umiesz prosić – powiedziałem

-Widzisz, dzięki mnie dowiadujesz się wielu pożytecznych rzeczy

-O.. naleśniki – powiedział Fabian podnosząc się z łóżka

-Nie – zawołałem – to dla Gaduły

-Przecież ona nie je – burzył się

-Ale zje – tłumaczyłem

-Wcale nie! – krzyknęła Gaduła

-Właśnie, że tak – powiedziałem

-Właśnie, że nie – odpowiedziała

-Tak

-Nie

-Tak

-Nie

-Tak

-Wcale.. – nie dokończyła, bo wepchnąłem jej naleśnika do buzi. Szybko jednak pożałowałem, bo wypluła mi go na koszulę.

-Yy.. Jesteś brudny – skomentował Fabian

-Weź lepiej sprawdź czy nie ma cię w bibliotece

-Biblioteko nadchodzę – zawołał i wybiegł z pokoju

-W końcu poszedł – powiedziała Gaduła

-I zostaliśmy tylko we dwoje. Sami

-Mam się bać?

-Powinnaś – powiedziałem. Podchodziłem do niej coraz bliżej, a ona za każdym razem się cofała. W końcu dotknęła plecami twardej ściany

-Eddie, co ty wyprawiasz?

-Nie masz dokąd uciec – szepnąłem

-Nie zamierzam. Zastanawiam się tylko w jakim celu muszę opierać się o tą brudną nawierzchnię

Przycisnąłem ją lekko do ściany. Nasze usta dzieliły z dwa centymetry.

-Okey, to zaczyna być niepokojące – powiedziała – czego chcesz?

-Powiedź mi

-Ale co?

-Jesteś głupia czy tylko taką udajesz?

-Dzieki – odrzekła sarkastycznie – po co mnie tak trzymasz? Gdyby ktoś wszedł, posądziłby nas o nie wiadomo co

-My nic nie robimy. Nie chcę tylko, żebyś mi zwiała

-A jak ci to obiecam, to mnie zostawisz?

-Ymm… nie – dodałem po paru sekundach zastanowienia.  – Powiedź mi. Dlaczego cię tam trzymali.

Patricia wyrwała się. Chciała uciec z pokoju, ale nie mogłem do tego dopuścić. Musiałem się dowiedzieć, dlaczego była tam trzymana i przez kogo. Złapałem ją za nadgarstek i popchnąłem na łóżko. Gaduła pociągnęła mnie ze sobą, w wyniku czego ona leżała na łóżku, a ja na niej.

-I teraz mi coś powiesz?

-Nie, nie mam zamiaru cię w to wciągać

-Sam się wciągnąłem, ratując ci życie

-Zaraz mnie zgnieciesz, skunksie

-Kocham twoje odzywki, gaduło. – Patrzyłem na jej przepiękne oczy i duże usta. Aż chciałem ją pocałować. Mój mózg właśnie w tej chwili wariował. Wystarczyło kilkanaście milimetrów, a znów mógłbym zasmakować jej ust.

-Możesz mi zaufać – powiedziałem

-Wybacz, ale nie potrafię – wyszeptała mi do ucha. Nadal na niej leżałem.

-Posłuchaj mnie..

-Nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, Eddie, nie – zaczęła mówić coraz głośniej. W tym momencie do naszego pokoju wpadł Alfie. Ale miał śmieszną minę, gdy zobaczył mnie i gadułę w nietypowej pozycji. Niestety, zaczął biegać po całym domu Anubisa z krzykiem: Eddie zamknął Trixie w pokoju i chce ją zgwałcić. Szybko się podnieśliśmy nie wiedząc co zrobić. Patricia wybuchnęła śmiechem, a ja dołączyłem się do niej. Do pokoju weszła Trudy, aby dowiedzieć się o całej tej sytuacji.

-Wiesz Trudy.. Alfie naoglądał się chyba za dużo filmów – zaczęła Patricia – po prostu Eddie się potknął, wywalił mnie i poleciał na mnie. Alfie akurat to zobaczył i wyciągnął pochopne wnioski. – Jak ona potrafi zmyślać

-Idziecie na kolację? – zapytała. I co? Żadnych pytań Seri: Na pewno? Nic nie zmyślacie?

-Za chwilkę – odpowiedziała Pat. Trudy wyszła z pokoju, a my znowu zaczęliśmy się śmiać.

-To jest takie zabawne? – przerwała nam Joy – wiedziałeś, gdzie ona jest, tak? Dlaczego mi nie powiedziałeś? A ty? – wskazała na Patricię – Jak mogłaś! Zamartwiałam się o ciebie, a ty bawiłaś się w najlepsze. Nawet nie raczyłaś się odezwać, że nic ci nie jest. Myślałam, że się przyjaźnimy..

-Joy, to nie tak.. – gaduła próbowała jej przerwać

-A jak? Nie jesteś moją przyjaciółką. Nigdy nie byłaś. Nienawidzę cię! – krzyknęła – I ciebie też – dodała, zwracając się do mnie i wyszła z pokoju. Patricia zamarła. Usiadła na łóżku. W pokoju na chwilę zapadła cisza.

-Pat? – zaptałem

-Nie mów tak do mnie. – trzęsły się jej ręce. Zobaczyłem, że ma szklane oczy, jakby zaraz miała się rozpłakać.

 -Słuchaj..

-Czy ty nic nie rozumiesz? Czy to ciebie naprawdę nic nie dociera? Właśnie w tej chwili straciłam przyjaciółkę. Joy wiedziała o mnie wszystko.

-To dlaczego jej nie powiedziałaś, że jesteś adoptowana? – upss.. miałem tego nie mówić

-Skąd to wiesz?! Nikomu nigdy nie mówiłam!

-Ja.. przeczytałem twoją teczkę, martwiłem się

-Okey.. I co miałam jej powiedzieć? Sorry Joy, że wcześniej tego nie mówiłam, ale nie mam rodziców, nawet ich nie pamiętam, a opiekuje się mną jakieś świrnięte małżeństwo, które zamknęło mnie w jakiejś szopie.

-Czyli.. to oni?

-Tak, idioto! Plus jeszcze jakieś inne dziwne osoby. – Popatrzyłem na jej oczy. Były przepełnione smutkiem i żalem

-Przepraszam – szepnąłem – Nie wiedziałem

-Wiem – powiedziała pociągając nosem. Zapewne robiła wszystko, tylko, żeby jej łzy nie wyleciały jej z oczu. Objąłem ją, a ona wtuliła się we mnie. Jej ręce dygotały, tak jak inne części ciała. Wiedziałem, że musi odpocząć, dlatego o nic jej nie pytałem. Siedzieliśmy w ciszy. Gdy Patricia trochę się uspokoiła, zobaczyłem, że jej oczy co chwilę się zamykają.

-Jesteś śpiąca? – zapytałem

-Yhy – odpowiedziała bezbronnie

-To może się położysz? – zasugerowałem

-A będziesz moją poduszką? – zapytała jak dziecko

-Jasne – odparłem. Położyłem się, a Patricia zaraz za mną. Położyła głowę na moim torsie, a ja zacząłem bawić się jej włosami.

-Jak komuś o tym powiesz, odgryzę ci rękę – powiedziała

-Możesz mi zaufać. – odpowiedziałem. Gaduła po chwili spała jak mało dziecko. Tak niewinnie. Ulżyło mi, jak zobaczyłem, że przez sen się uśmiecha.

I jak?
Dzisiaj jestem w domu, więc jak będzie dużo komentarzy, to może uda mi się napisać jeszcze jeden.