Opowiadanie 18 by Ola xD

Fabian:

-Co się stało? O co ci chodzi? – spytałem, gdy tylko wszedłem do pokoju i zauważyłem Eddiego, siedzącego na łóżku z jakąś teczką – co to jest?

-Teczka Patrici

-A… po co ci ona – byłem bardzo zdziwiony

-Moja matka uświadomiła mi, że… ja… nie mogę tak tego zostawić

-Ale czego?

-Muszę się dowiedzieć, czemu nie wróciła do szkoły.

-A po co ci jej teczka?

-Adres?

-Aa.. to już wiesz?

-Nie.. troszkę boję się tego otworzyć

-Ty? Eddie Miller boi się otworzyć dane swojej byłej dziewczyny.

-Nie.. boję się otworzyć teczkę Patrici. Kto wie jaką miała przeszłość. Nie zdziwiłbym się, gdyby była karana

-Ona jest za młoda

-Daj spokój, otwieraj – powiedziałem. Eddie powoli otworzył teczkę, a potem wysypał wszystkie papiery na łóżko. Wziął w rękę jeden świstek i gapił się na niego cały czas, jakby nie mógł w coś uwierzyć

-I co? Była karana – zażartowałem. On jednak nie wziął tego jako żart.

-Jestem idiotą – powiedział w końcu

-Co? – podszedłem bliżej i wtedy zobaczyłem. Były tam akta adopcyjne? Nie wiem jak to nazwać. Po prostu dokument, w którym pisało, że Patricia i Piper zostały adoptowane. Eddie siedział bezczynnie i wpatrywał się w jej dokument. Znalazłem fragment gazety:

-Elizabeth i John Williamson zginęli śmiertelnie w wypadku samochodowym. Kierowca ciężarówki James P. został zatrzymany i grozi mu 10 lat pozbawienia wolności.  – przeczytałem

-Wiedziałeś – spytał Eddie

-Nie.. – odpowiedziałem cicho

-Kto ją… adoptował? – powiedział ciężko

-Jacyś…  Emily i Robson Stewart.– powiedziałem, szperając w papierach.

-Czekaj – powiedziałem otwierając stronę internetową do znajdywania ludzi  - tutaj pisze, że zmienili jednak nazwisko na Williamson. Z zawodu są chyba architektami, podróżują po całym świecie. O.. a na portalu plotkarskim pisze, że.. Emily, słynna projektantka nie ma czasu dla rodziny…. Ym.. „Wysłałam ją do internatu” – powiedziała Emily w wywiadzie, „I tak sprawiała mi za dużo problemów”..

-Dobra, przestań na razie – odezwał się Eddie – zrozumiałem, nigdy nie miała prawdziwego dzieciństwa i rodziców. Tak, jestem idiotą. Wiem, nie musisz mnie pouczać.

-Nie wiem, dlaczego tak uważasz. Masz jej adres?

-Nie… oderwany

-Nie lepiej zapytać Joy? Przyjaźnią się od dziecka, na pewno zna jej adres…

Eddie:

-Nie.. - powiedziała Joy, siedząca w salonie. Spytaliśmy się o adres Gaduły

-Ale jak to? – niedowierzał Fabian

-Nigdy nie mówiła o sobie i o rodzicach. Nie byłam też u niej nigdy w domu. Skąd mogę wiedzieć, gdzie ona mieszka.

-Ale nigdy?

-Nie.. tak jakoś zawsze bywałyśmy u mnie

-Nie wydaje ci się to dziwne?

-Nie – powiedziała i poszła do pokoju.