Opowiadanie 3 + 'Rozmowa z postacią'

Amber:
A tam Eddie siedział na łóżku i słuchał muzyki. W sumie... czego ja się spodziewałam. 

Eddie:
Amber weszła do pokoju bez pukania. Typowe... Nie miałem zamiaru ściągać słuchawek. Troszkę ściszyłem, żebym mógł ją słyszeć. Muszę wiedzieć, na co jej nie odpowiem. A ona wołała i wołała. Blondynka. Chodziło, jej o Pat. 

-To twoja dziewczyna... Widziałeś ją ostatni raz. 

Oh, gdyby Amber tylko znała prawdę gadała by całkowicie inaczej. W końcu zauważyła, że jej wołania nic nie wskórają i wyszła. Sukces! Jednak chwila spokoju nie trwała długo - a mogła by. Do pokoju wlazł Fabian (kolejny, który nie puka, ale że to jego pokój, usprawiedliwia to go). I znów..

-Patricia nie wróciła ..... Nie dzwoniła przypadkiem do ciebie.... Nie wiesz może co jej jest.... 

Na szczęście Victor wykrzyczał swój tekst o 'szpilce', więc Fabian poszedł spać. Ja jednak nie mogłem tego zrobić. Coś mi nie dawało spokojnie spać od... ponad dwóch tygodni. Na prawdę, jeśli dłużej to potrwa będę musiał skorzystać z pomocy specjalisty. Jednak (na szczęście) po trzech godzinach bitwie z łóżkiem i poduszką zasnąłem - kolejny sukces. Moje szczęście nie trwało długo. O 6 obudziłem się, pomimo Wielkiego zmęczenia przez wielkie 'W' Na prawdę, będę musiał iść do tego specjalisty. Co ja miałem robić o 6 rano? Włączyłem piosenkę. Trafiłem na 'jej playlistę'. Pomimo wszystkiego jest ona nadal w moim telefonie. Powinienem ją usunąć? Nie potrafię.. 

Joy:

Nie mogę spać. Naprawdę myślałam, że Patrcia tu będzie. Nie odzywała się odkąd wyjechała do Ameryki. A miała mi wszytko opowiedzieć. Spojrzałam na zegarek - 6:30. Dobra, i tak już nie usnę. Wstałam.

"Po prostu super" - pomyślałam patrząc na pustą szklankę. Wzięłam ją do ręki i cichutko zeszłam na dół. Ominęłam spokojnie gabinet Victora - chrapał w najlepsze. Dlaczego on nie może spać w łóżku jak każdy normalny człowiek? Ach tak, zapomniałam, on nie jest normalnym człowiekiem. Powinien się kiedyś udać do Psychologa, prawdopodobnie to by mu pomogło. Weszłam do kuchni,  a tam....

I teraz miałam zamiar skończyć. 

Ale - nie wiem dlaczego - pomyślałam, że chyba fajnie by wam było, gdybym napisała jeszcze jeden, co? Najwyżej to wy będziecie odpowiadać za moje wyniki w nauce. 

Joy:

Weszłam do kuchni, a tam cała kuchnia była... ymm.. jakby to powiedzieć  jakby przeszło przez nią tornado? Tak, to dobre określenie. Po chwili 'wstrząsu' zauważyłam Eddiego. O której on wstał? Trzeba to gdzieś zapisać, to może się więcej nie powtórzyć. 

-Ymm, Eddie, co.. co ty robisz? - w końcu spytałam 

- Śniadanie, nie widać?

Pokiwałam głową i nalałam sobie wody. Wróciłam na górę. (Victor tym razem już nie chrapał) 

Eddie:
Gdy Trudy weszła do Kuchni.. Nie umiem tego opisać. Na szczęście ubiegło mi to płazem i Trudy posprzątała cały Bajzel. Mnie wysłała do sklepu. Idą ulicą znów miałem to dziwne uczucie. Jakby.. jakby ktoś potrzebował pomocy? Nie wiem. Dopiero dochodząc do domu oprzytomniałem i stwierdziłem, że to może coś z Niną. W końcu.. jestem jest Osirionem. Wpadłem do domu, odłożyłem siatki i w mig zabrałem Amber i Fabiana do naszego pokoju.

-O co ci chodzi? A właśnie.. wczoraj tu byłam. Ale ty pewnie o tym nie wiesz… - zaczęła nawijać Amber

-Wiem – przerwałem jej

-Serio? ładnie to nie odpowiadać. Ja się tu martwię a ty co? – krzyczała

-Amber, uspokój się! – krzyknąłem

-Co ty sobie wyobrażasz? Nie krzycz na mnie!

-To ty tu.. Dobra, nieważne zapomnij

-Nie zapomnę…

-Zapomnij, Mam jakieś dziwne.. przeczucia

-Ymm, co? – Zaciekawił mnie Fabian

-Nie mogłem w nocy spać

-To nie powód, żebyś marnował mi śniadanie – rzekła Amber. Jest bardzo zdenerwowana zniknięciem Patrici.

-Myślisz, że to ma związek z tym, że jesteś Osirionem – powiedział Fabian. Mądry.

-A jeśli to coś z Niną? – zaczęła panikować Amber

-Zadzwonisz do niej? – spytałem

-Jasne – powiedziała i wyszła.

Eddie:

Amber wróciła. Po 15 minutach. Jeszcze powiedziała, że to krótko. Stwierdziła, że wszystko w porządku i nie ma powodów do obaw. To dlaczego niby ja się tak.. zachowuje? Przecież nigdy mi się to nie zdarzyło. Amber zasugerowała wizytę u specjalisty, machnęła swoimi blong włosami i wyszła do szkoły – prawdopodobnie z Alfiem. Przyjechała do szkoły nowa nauczycielka. Skąś tam. Zbytnio nie uważałem, byłem zajęty nad myśleniem o czym innym – głownie o niej. Moje zamyślenia przerwał mój ojciec który przyszedł i powiedział:

-Mam dla was wieści. Obawiam się, że niektórzy wezmą je za złe wieści – powiedział, patrząc przede wszystkim na mnie – Otóż…

I KONIEC!
I jak? Podobało się?

Mam jeszcze jedną sprawę. Chcielibyście, abym założyła taką zakładkę 'Rozmowa z postacią'?

Oczywiście z postaciami w tym opowiadaniu (Prawdopodobnie nie będę już pisać scenariusz)

Moglibyście zadawać tam pytania do bohaterów. Więc jak?

Czekam na komentarze 

Ola xD