Opowiadanie 17 by Ola xD

Eddie:

Obudziłem się o 1 w nocy. Coś słyszałem… Fabian kręcił się na łóżku. Powoli wstałem i podszedłem bliżej. Tak.. on spał. Ale miał taką… dziwną minę. Coś tam mówił pod nosem. Wyglądało to strasznie. Szturchnąłem go lekko, a Fabian obudził się cały zdenerwowany.

-Coś jej jest – powiedział

-Co? Stary, uspokój się

-Coś jej jest! – powtórzył

-Cicho, obudzisz Brada, może… lepiej stąd wyjdźmy. – zasugerowałem.

-Co się stało? – spytałem, gdy wyszliśmy na korytarz

-Miałem dziwny sen.. nie.. to nawet tak nie wyglądało. Miałem… przeczucie? Może.. choć przypominało to bardziej…

-Do sedna

-Idziemy do Amber – powiedział  wchodząc na schody – wszystko wam wyjaśnię

-Okey – odpowiedziałem zdziwiony i poszedłem w jego ślady. Powoli i po cichu ominęliśmy gabinet Victora i udaliśmy się do pokoju tej blondynki.

-Amber – zawołał Fabian, gdy tylko weszliśmy 

-Amber – powtórzył – Amber, wstawaj, Amber

-Uwaga, wyprzedaż się kończy za 5 minut – powiedziałem. Przypomniałem sobie, że to właśnie w ten sposób Gaduła zawsze ją budziła.

-Co? – spytała – muszę zdążyć

-Spokojnie – powiedział Fabian – słuchajcie, miałem dziwny sen.. nie.. to nawet tak nie wyglądało. Miałem… przeczucie? Może.. choć przypominało…

-Do rzeczy – powiedziała Amber

-Wydaje mi się, że Ninie coś grozi – powiedział

-Co? – spytałem

-Po prostu tak mi się zdaje i nie pytajcie dlaczego, bo nie umiem wam tego wytłumaczyć, po prostu.. Amber zadzwonisz do niej?

-O tej godzinie?

-Tam i tak są strefy czasowe

 -Okey – powiedziała i wybrała numer Niny. Gadała z nią jakieś 10 minut – bo Fabian zbyt się niepokoił

-A więc… - powiedziała odkładając słuchawkę – Fabian ma rację. Nina jest chora. Ale.. pewnie to zwykły zbieg okoliczności.

-Na pewno ta – odpowiedział – Dzięki, że zadzwoniłaś, chodź Eddie, nie będziemy ci przeszkadzać

Zeszliśmy do swojego pokoju i zasnęliśmy.

Następnego dnia, gdy szedłem już do szkoły, zadzwoniła do mnie mama

-Tak? – spytałem

-O Eddie słonko, jak ja się długo z tobą nie widziałam. Co tam u ciebie? Wszystko dobrze? Dlaczego nie odbierałeś wcześniej telefonu? Coś się stało?

-Mamo, proszę, uspokój

-Jesteś jakiś przybity. Co się stało? Eddie, mów mi zaraz, bo jeśli…

-Nic mi nie jest. Możemy już przejść do tej części rozmowy w której się żegnamy?

-Oddałeś Patrici te rzeczy?

-To ty jeszcze nie wiesz?

-Ale o czym?

-Nie wróciła do szkoły

-Co? Eddie.. Czy ty.. wyobrażasz sobie co zrobiłeś?!

-Mamo.. tak, wiem.. Wygłosiłaś mi kilkugodzinne kazanie

-Należy ci się o wiele dłuższe..

-Mamo – przerwałem jej – proszę cię, daj już spokój.

-Dobrze, ale zapamiętaj sobie moje słowa. Powinieneś ją znaleźć i o nią zawalczyć – rozłączyła się

Pięknie! Nawet własna matka mnie nie cierpi. Ale słowa:  „Powinieneś ją znaleźć i o nią zawalczyć” ciągle krążyły po mojej głowie. Na pierwszej lekcji nie mogłem przestać o tym myśleć. Miałem jeszcze jakieś dziwne… i złe przeczucia. Ja.. nie mogłem już wytrzymać. Zdecydowałem. Gdy tylko zadzwonił dzwonek, złapałem Fabiana:

-Zrób wszystko, żeby Sweet nie poszedł do gabinetu – zawołałem

-Co?

-Później ci wyjaśnię – pobiegłem i otworzyłem drzwi do gabinetu swojego ojca.

Fabian:

Po co niby Eddie poszedł do gabinetu Sweeta? Ale.. trudno.. Zobaczyłem dyrektora na korytarzu. Nie myśląc co robię, podbiegłem do niego:

-Proszę pana, proszę zaczekać – zawołałem. Sweet stanął

-Tak? Masz do mnie jakaś sprawę

-Nie… znaczy tak. Tak, oczywiście, że tak.

-Więc słucham

-Ymm.. Ja chciałem tylko powiedzieć, że… - nie mogłem nic wymyśleć.

-Domyślam się, o co ci chodzi

-Co? A.. znaczy.. pewnie tak, więc…

-Rozmawiałeś z Eddiem, jak cię prosiłem

-Tak! Właśnie.. to chciałem powiedzieć…

-Więc..

-Co więc?

-Co z Eddiem? – w tym Momocie zauważyłem, że Eddie wychodzi z gabinetu

-A.. wszystko dobrze, przepraszam spieszę się – powiedziałem i wróciłem do klasy. Eddiego nie było. Nie wrócił też na następne lekcje. Po skończonych zajęciach poszedłem szybko do swojego pokoju.

 I jak wyszło? 

Czekam na komentarze xD

Ola xD